Prima plaat maar wel jammer...
Hoovering van Venus Flytrap is nooit aanschouwde vergetelheid. Een wonderwerk van breekbare liedjes. Als de jas van gras en de schoenen van gras van Angus McPhee. Hoe sluit de Dionaea Muscipula haar bladeren? Er zijn geen spieren. Noch is er sprake van zenuwen. Mysterie. Zo schreef ik in 2003 over de naam van deze band uit Den Haag. Al kan het ook betrekking hebben op hun muziek. Stel je voor dat iedereen Hoovering gehoord zou hebben. Dat iedereen de band zou hebben geprezen om dit album. Stel? Misschien hadden ze dan Come With Us niet gemaakt. Want al doet hun hoes (knipoog naar Sgt. Pepper) anders vermoeden: de Beatles hebben plaats in moeten ruimen voor Sonic Youth. Het resultaat is een gloedvolle golf van gejaagd voortgaande gitaren, bijna vermiste vocalen en functionele piep & kraak. Knap gemaakt allemaal. Maar om het hart van band en muziek, melodie en magie, te horen, moet je te ingespannen luisteren. En dat is vermoeiend.

Wim Boluijt - http://www.heaven.be