Venus Flytrap USA North Eastcoast, april/mei 2005

Sinds de uitnodiging vorig jaar voor het South By South West festival in Austin, Texas (en daaraan gekoppeld een tourtje van een ruime week) hebben we de smaak te pakken. Hier volgt het verslag van onze tweede USA-tour, april/mei 2005. Dit keer door het drukbevolkte Noord-Oosten. Big Cities; New York, Washington, Baltimore, Philadelphia….. 1 bus. 5 gasten. 11 optredens. 12 dagen. 7 Hotels. Heel wat miles to go…. Rolin’!

Donderdag 28 april
Venus Flytrap vliegt om 18.30 NL tijd met een KLM Boeing naar JFK airport, New York. Het was a hell of a job om alles te regelen, maar het is gelukt. We zitten daadwerkelijk in het vliegtuig! Part of the adventure: Marc (zang/gitaar), Thomas (bass), Bob (drums), Peter (geluidsman) en Bart, de nieuwste Venus Flytrap-telg (gitaar). Hier hebben we lang naartoe geleefd.

Vrijdag 29 april
Na een lange, soepele vlucht landen we op JFK. De huurbus ophalen, volproppen met gear en alvast wat uurtjes naar het noorden rijden. Onderweg overnachting in een Best Western-motel in New Haven. We slapen deze tour steeds met z’n vijven op 1 kamer. 2 double beds en een roll-away bed. Best te doen. Soms is er geen roll-away bed beschikbaar, dan trekken we een van de matrassen van het bed en slaapt er iemand (we loten dan wie) op de boxspring. Volgende dag weer verder, tot in de buurt van Boston/Providence. Overdag zijn er nog wat logistieke dingen te regelen en s’avonds spelen we onze eerste show in The Blackstone – Cumberland; een suburbje van Providence. Ons optreden gaat ok, beetje stroef datwel, komt door de Jetlag die vooral s'avonds als je moet spelen op komt zetten. Bart voelt halverwege de set zijn ogen zo zwaar worden dat het er niet meer best uit lijkt te zien. Toch even goed doorgeknalt. De reacties op ons optreden zijn weer van zeer Amerikaanse aard: Great, awesome! you guys Roooooooock!! You guys are definitely gonna make it! De band met wie we de bill delen deze avond heet Fat Daddy (slogan: ‘Who’s you daddy? Fat Daddy! ’) Deze slechte coverband is echt ‘jawdropping ’:…..de ‘rockposes ’ vliegen ons links en rechts om de oren. Gelachen dus en best sympatieke knapen uitgezonderd de gitarist met de vleespet, die communiceert door louter keihard te schreeuwden. Dat kunnen we niet goed verdragen met de jetlag vers achter de oogjes. Hij heeft bovendien vreemdgenoeg zijn speakerkast omgekeerd staan naar de achtermuur... (Wall of Sound?)

30 april
De tweede dag wacht ons de etappe Providence-Philadelphia. Dit is meer dan de afstand Den Haag-Parijs. Bij de New Jersey Turnpike net voor New York staan we ruim een uur te kutten in de file. Helaas regent het ook nog eens flink. Als we uiteindelijk gaar in Philly (2 miljn inw.) aankomen zien we dan ook geen skyline whatsoever door de mistige regen. Eerst effe naar het hotel; (zoek zoek, verkeerd rij, verkeerd rij….ah gevonden!) dan haasten naar de club…(zoek, zoek). The Manhattan Room, het zaaltje waar we vanavond spelen, ligt in een verpauperd deel van de stad. (of is Philadelphia sowieso helemaal verpauperd? dat weten we niet want we hebben geen tijd om de stad te bekijken.) De zaal is een typisch Amerikaans indierock tentje; links een bar, rechts een soort veredelde huiskamer met strak gestoffeerd podium. Er hangen overal gordijnen en er staan oude stinkende bankstellen. We krijgen één grote pizza met z'n vijven te eten op kleine mini bordjes. Na twee andere bands zijn wij aan de beurt. Het optreden gaat soepel en al veel beter dan gisteren. Ondanks de regen zijn er aardig wat mensen en de reacties lyrisch. Amerikanen weten het mooi te brengen als ze je goed vinden. Aanstaande woensdag doen we nog een optreden in een andere zaal in Philadelphia en onze nieuwe fans beloven weer aan te zullen treden. Hopelijk kunnen we dan ook wat zien van de stad zelf.

1 mei
Lekker ontbijtje (ei plus platgeslagen worstjes) in hotel en vervolgens op weg naar Washington DC. We logeren daar 2 nachten in hetzelfde hotel, welk een geweldige luxe. Vanavond spelen we in the Galaxy Hut in Arlington en maandag spelen we in DC zelf. Arlington is de stad die aan Washington grenst. Ons hotel is het typische 'rijtje deuren langs de weg, met de auto voor de deur'. We dumpen onze spullen in de hotelkamer en gaan naar Georgetown, een wijk van Washington waar ook The Excorcist is opgenomen. Mooie hoge huizen met steile trappen ervoor. De zon schijnt, we kijken wat rond. Begin van de avond rijden we over de brug naar Arlington. The Galaxy Hut is een klein café-achtig zaaltje met een geduchte live reputatie. We delen de avond met een andere band. We worden ontvangen door Alice, de eigenares. Er is onbeperkt gratis drinken, ze schenken hier zelfs Duvel. We zetten een goede show neer; onze hoofden bevinden zich weer enigzins in dezelfde tijdzone als de omgeving en dat scheelt. Na het optreden cd's verkocht. Er zijn mensen van de Nederlandse ambassade die zijn komen kijken naar hun landgenoten. Van een amerikaan krijgen we een zak weed waar we voorlopig mee vooruit kunnen. ‘s nachts eten we nog een kleffe burger en dan is het weer bedtijd. Morgen gaan we Washington eens onder de loep nemen.

2 mei
Het is de bedoeling dat we vandaag dus wat van DC kunnen bekijken. Het wordt echter een hectische dag; eerst op zoek naar een ziekenhuis omdat Thomas toch wel veel last heeft van verstopte holtes. We vinden een medical centre, moeten ook nog langs een Radioshack en mailen naar jullie lezertjes is ook niet eenvoudig... internetcafe's zijn hard to find, waarschijnlijk omdat iedereen wel al een computer thuis heeft ofzo. Thomas krijgt een antibioticakuur. Eindelijk is alles 'set' en gaan we naar 'The Mall' het gebied met alle bekende DC-highlights. We lopen langs het Capitol, het Lincoln memorial met ervoor de bekende vijver (Forrest Gump) en het Vietnam monument; 60.000 namen van gesneuvelde 20-jarigen. Heftig. Vervolgens The White House, maar Bush is op bezoek in Nederland. Rond half negen arriveren we bij The Velvet Lounge. Superleuk zaaltje! Beneden een bar, boven de muziek. Voor een maandagavond is het erg druk. Er speelt een goede band uit Chicago (Wonderfull Smith) en daarna een lokale band, en dan wij. Onze show is top of the bill. Iedereen is wildenthousiast en men bestormt onze merchandisetafel om cd's en shirts te consumeren. Zo moet dat! We hebben dus een goede avond, de beste tot nu toe. Morgen verlaten we DC om weer een stukkie te rijden.

3 mei
Okee. Het is op zich niet zo ver naar de woonplaats van Bruce 'the Boss' Springsteen (Asbury Park-New Jersey) maar dan moet je dus niet de b-wegen nemen, dat doen we dus wel. Door dit leuke plan (van wie?) zitten we toch weer de hele dag te zoemen in de bus. Via de kust passeren we Atlantic City, gokstad nummero twee van de VS. Nu een behoorlijk potje vergane glorie. Wel leuk om even doorheen te rijden. Het contrast is enorm tussen Trump’s Taj Majal Casino en de ghetto achtige wijkjes verderop. Rond zes uur aankomst in Asbury Park, de kleine badplaats. Ook behoorlijk 'run down' overigens. Ons hotel is een enorm uitgestorven megapaleis waarvan div. liften niet meer werken en veel kamers buiten gebruik zijn. Grote zalen met kroonluchters staan leeg. Stoelen opgestapeld. We zijn misschien de enige gasten. Vervolgens naar de zaal. The Saint is een leuke zaal met een legendarische sfeer, er hebben vele bekende bands gestaan en OVERAL zitten bandstickers geplakt, zelfs in de wc pot. Mooi groot podium met een goede PA. We delen de avond met de allerslechtste band ooit. Het is hun tweede optreden. De zangeres in bloemenjurkje zet af en toe een keel op....niet te geloven en niet te harden. Het is rustig qua opkomst, logisch, dinsdag in een uitgestorven stadje. Toch spelen we voor een groepje van 25 mensen en men kan het zeer waarderen. Hier kunnen we terugkomen. Na het optreden roken we een (behoorlijk heavy) pijp met de locale geluidsman (van oorsprong een Nederlander). Met allemaal aardige mensen die zich steeds maar verontschuldigen dat ze Amerikanen zijn vanwege Bush hebben we een leuke avond. ‘s Nachts in het hotel gaat het brandalarm ineens loeien en rennen we versuft naar beneden. Loos alarm uiteraard. Het maakt de spooky Hotelsfeer meer dan compleet.

4 mei
Ontbijt in het vergane glorie hotel aan zee bestaat uit maar liefst... een halve droge bagel. Dit hotel doet ons heel erg denken aan 'The Shining'. Nog langer blijven en iemand gaat rare dingen doen. We kijken even snel rond in Asbury Park, dan op naar Philadelphia voor onze tweede gig in die stad. Vorige keer hebben we niks van de Philly kunnen zien, nu kan dat hopelijk wel. Met de ‘Van’ richting downtown Philly. Het is een leuke stad, beetje europees. Hoogbouw is best wel erg hoog trouwens. Philadelphia heeft meer een centrum zoals wij dat ook kennen. We gaan naar South Street, waar hippie winkels en platenzaken zitten. Hierna moeten we richting de zaal genaamd ‘The Fire’ …niet zo’n geweldige tent. Plan was om al om 19.30 uur te spelen, deel uitmakend van een All Ages-show, met twee andere bands. De eerste band heeft afgezegd, dus moeten wij beginnen en er is nog bijna niemand. Alleen bandleden van de andere band en mensen van de zaal zelf. We spelen een goede set, een vingeroefening. De band na ons is leuk. Jonge muzikanten die behoorlijk knallen op z'n Linkin Park's. Nog na-hangen en dan hup met een afhaalburger terug naar het Hotel. Het is een vroegertje vanavond. Maakt niet uit, morgen weer een dag.

  5 mei
Etappe Philadelphia-Baltimore. Onderweg bereikt ons via een voicemail het bericht dat ons optreden in Paloma’s Underground van vanavond (Baltimore) is verplaatst naar een andere tent; The Kiss cafe. Het dak van Paloma's is afgelopen avond ingestort! Maar goed nieuws, wij spelen op cinqo di mayo (5 mei, feestdag hier) op de perfecte plek middenin de stad, aldus het bericht. Nadat ons beloofd was dat er duizenden mensen op de been zouden komen om ons te zien spelen, kan de rest van de dag natuurlijk niet meer stuk. Hoewel we ook wel weten dat alles hier met een enorme korrel zout moet worden genomen. We checken s’middags het ‘centrum’ van Baltimore, rond de haven; niet veel aan; nieuw, lelijk, saai en leeg. Rond middernacht spelen we in een groot café voor ongeveer 30 mensen. Slecht geluid... rommelig optreden, kapotte monitor, dat soort dingen. Het kan vriezen of dooien op Cinqo di Mayo, in ons geval bleef iedereen massaal thuis. Thousands of People lekker thuis voor de buis terwijl wij staan te knallen en vlammen in een veredelde sportsbar. Jammer dat het dak van de de afgesproken locatie was ingestort de avond ervoor. Ach het kan niet altijd feest zijn. Het was best leuk, best veel enthousiaste mensen, cd's verkocht en iedereen toch nog tevreden.

6 mei
Vroeg op, etappe Baltimore-Big apple. Voor de meesten van ons een NYC ‘ontmaagding’. Rond het middaguur zien we de fameuze skyline opdoemen, we nemen de Holland tunnel naar Manhattan. Eerste indruk is cool. Hier zijn heeeeel veel mensen.. (thousands of people). Eerst snel naar CBGB om alles te regelen. Lastig met de ‘Van’ door de stad. Veel eenrichtingverkeer. Nadat alles rond is met de backline (pfoe) gaan we naar ons hotel voor de komende 4 dagen en leveren we onze trouwe bus in bij een Hertz standplaats. Vanaf nu te voet, per subway, taxi en tandvlees. Wij spelen als eerste van acht (!) bands in CBGB, de legendarische club waar het voor veel bands allemaal begon (Blondie, Talking Heads, Television, Ramones, Patti Smith...). Wow, hier te mogen staan voelt behoorlijk OK! We doen een soundcheck en rond acht uur moeten we beginnen. Er zijn vrienden van Bart en we spelen voor een select gezelschap, maar er is ook een cameracrew van Fox tv die ons filmt voor National Television. (ze maken een reportage over CBGB en wij zijn een dankbaar voorbeeld van de vele bands die hier avond na avond spelen). Na onze succesvolle gig gaan we met de groep vrienden van Bart nog naar een ander café. The East Village is een wijk waar we nog veel zullen vertoeven. Het wordt nog een Nederlands feestje.

7 mei
Vandaag onze eerste echte dag New York City, vanavond spelen we in Lit Lounge (wederom in the Lower East side). We gaan enigszins opgesplitst ieder ons ding doen. Thomas, Peter en ik wandelen langs Strawberry Fields in Central Park en langs het Dakota Building waar John Lennon is vermoord. Er staat een gedenkteken (Imagine) in het park. We wandelen door midtown langs Radio City Music Hall naar het mega hectische Times Square. Leidseplein maal 100.000. Picadilly Circus maal 10. We lopen ook nog verder door naar Greenwich Village (The Village) wat weer ineens erg europees aandoet. Op Washington Square waar Bob Dylan ooit begon met spelen op straat hebben we afgesproken met de anderen. Bart komt niet opdagen, Marc is er wel. Een pastaatje eten en naar het hotel voor de spullen. Daar is Bart ook weer. Nu met de taxi als de wiedeweerga naar Lit Lounge want we spelen weer als eerste en moeten er om 19.30 zijn. We bouwen op en spelen om 21 uur. Het is een rockkelder, trap af, smal, heet en uiteraard ranzig. Onze gig gaat prima hoewel het behoorlijk galmt in deze kelder. We kunnen niet zo lang spelen en het is helaas nog niet zo druk. Pas als we weggaan staan er rijen voor de deur, voor de lokale helden waarschijnlijk, die na ons spelen. Ja zo gaat dat. Wij hebben hier in ieder geval wel mooi gestaan. Met de subway en onze spullen proberen we het hotel te bereiken... en dat lukt ook nog. In de buurt van het hotel gaan we nog even naar een café. Voor sommigen van ons wordt het best laat.

8 mei
Vanavond spelen we in Sin-e, weer zo’n legendarisch zaaltje. Jeff Buckley heeft er ooit een live cd opgenomen. Het is wederom in dezelfde wijk waar we alle vier de NY shows hebben; de Lower East side. Maar eerst de tourist uithangen. We nemen de subway naar Brooklyn en vandaar lopen we over de Brooklyn Bridge Manhattan weer in voor het klassieke uitzicht over de skyline. Het wandelpad op de brug is druk met joggers en toeristen. We bezoeken Ground Zero; nog steeds een lege plek. Behoorlijk indrukwekkend. Wandelen door het financial district en we nemen ook nog even de Ferry naar Staten Island om langs het vrijheidsbeeld te varen. In Chinatown worden de nodige nep rolexen en dergelijke gekocht. Aan het eind van de dag vertrekken we terug naar het hotel en vervolgens met de cab door naar Sin-e. Dit is een erg mooie zaal, best groot en een flink podium. We doen een soundcheck want we spelen als eerste. Er zijn best veel mensen en we spelen top. Het ritme zit er al goed in, dit is show 10. Na het optreden gaan we met een cab naar het Empire State Building en nemen we de lift naar de 80ste verdieping om Manhattan bij nacht te zien. Wow.

maandag 9 mei
Vandaag is de dag van onze laatse gig van de tour, een mooie afsluiter in Arlene's Grocery. Deze zaal wordt door iedereen getipt als superleuk. Het is een voormalige groentenwinkel. Maar eerst gaan we nog wat rondbanjeren door NY, we maken foto's op Times Square en spenderen de rest van de dag in Little Italy, SOHO, (South Of Houston street) Nolita, (North Of Little Italy) en The Village. Met pijn in de voetzolen pakken we eind van de dag een yellow cab naar Arlene's. Vóór ons optreden zijn er enkele showcases van andere bands. Als wij aantreden is het lekker vol. We spelen een goede en agressieve set maar het komt goed uit de verf en de reacties zijn wederom lovend. Mensen denken vaak dat we een famous dutch band zijn die bestaat uit fulltime tourende muzikanten. We krijgen tips om het ook eens in Californië te proberen, wie weet. Voor ons zit de tour er echter na vanavond op, we hebben 11 shows achter de kiezen en ik moet zeggen, dat voel je wel. Het is een ritme waar je in moet komen. Er is praktisch geen tijd tijdens het touren voor andere dingen dan: op tijd opstaan, inpakken/bus inruimen, rijden, wat happen en koffie, zoeken naar hotel, zaal, weer snelle hap en 'afterparty'...De lange dagen New York zijn sowieso wel vermoeiend, maar na een dagje rust zouden we nog wel verder willen. Helaas moeten we morgen weer terug naar huis. Dinsdag hebben we nog wat tijd in NY voor shoppen en eindelijk ook even in de zon zitten in Central Park. Het is inmiddels prachtig weer in New York. But off we go! (Behalve Bart, die plakt er nog twee weken VS aan vast, zijn vriendin is inmiddels ook in Amerika en zij gaan nog rondreizen.....lucky bastard!)

De tour werd mogelijk gemaakt door het Nederlands Popinstituut.